Ειναι ρε παιδι μου, κατι λεπτες γραμμες που δεν τις πιανει του ανθρωπου το ματι.
Λεπτες γραμμες που διαχωριζουν την αγαπη απο το μισος, το φως απο το σκοταδι, την χαρα απο την λυπη, την επιτυχια απο την αποτυχια, την ζωη απο τον θανατο. Οταν εισαι παιδι δεν βλεπεις πουθενα περιφραξεις και συρματοπλεγματα, ο κοσμος ειναι ολος δικος σου για να τον κατακτησεις. Καθως μεγαλωνεις ομως αρχιζεις και καταλαβαινεις πως τιποτα δεν ειναι αυτο που φαινεται και πως ολα γυρω σου, ανθρωποι και καταστασεις εχουν πολλες κρυφες διαβαθμισεις. Ξαφνικα αρχιζεις και βλεπεις τις λεπτες γραμμες που διαχωριζουν τα παντα.
Αισθανεσαι τοτε σαν να γεννηθηκες πιασμενος σε εναν ιστο αραχνης. Τοτε ειναι που χανεις την αθωοτητα σου. Τοτε το χαμογελο σβηνει απο το προσωπο σου και αρχιζουν να φαινονται οι πρωτες ρυτιδες σου.
Σε ολη σου την ζωη παλευεις για μια καλυτερη ζωη, για εναν καλυτερο κοσμο και καταληγεις να ζεις σε εναν κοσμο χειροτερο, σε μια ζωη φτηνη. Πολλοι ευχονται να μην ειχαν γεννηθει ποτε, αλλοι πιστευουν πως δεν θα πεθανουν ποτε.
Το παραδοξο της ζωης σε ολο του το μεγαλειο.
Στην πραγματικοτητα η ζωη ειναι πολυ απλη, την ζουμε ομως πολυ περιπλοκα. Στην πραγματικοτητα τα πραγματα που μας κανουν ευτυχισμενους ειναι απλα, ποτε ομως δεν ειμαστε ευχαριστημενοι με αυτα που εχουμε, συνεχως θελουμε περισσοτερα. Λες και την ωρα που γεννιομασταν καποιος μας ευχηθηκε ‘η μας καταραστηκε, να μην βρουμε ποτε λιμανι, ποτε αγκυροβολιο, καμια αγκαλια, καμια ζεστη φωλια.
Ευλογιμενοι ‘η καταδικασμενοι να ταξιδευουμε συνεχως με τον ανεμο κοντρα.
Γυριζουμε ολον τον κοσμο για να καταληξουμε στο μερος που γεννηθηκαμε. Δοκιμαζουμε ολους τους χυμους της φυσης για να καταληξουμε στο συμπερασμα πως μονο το νερο μας λειπει. Γνωριζουμε χιλιαδες ανθρωπους και στο τελος νοσταλγουμε μονο εναν. Τοτε βλεπουμε τις λεπτες διαχωριστικες γραμμες που μας περιβαλλουν, τοτε καταλαβαινουμε τις πιθανοτητες που ειχαμε με το μερος μας και ομως χασαμε.
Γεννημενοι πολεμιστες, με το αιμα μας να βραζει, δινουμε μαχες στα περατα του κοσμου σαν να μην υπαρχει αυριο. Με το ατσαλι και την φωτια να μας ακολουθουν, συνεχως σκοτωνουμε εχθρους φανταστικους σε συγκρουσεις διχως τελος. Εμεις που ποτε δεν λυγισαμε, που ποτε δεν πονεσαμε, που ποτε δεν κοιταξαμε πισω. Εμεις οι ανθρωποι, οι υπερανθρωποι, οι υπανθρωποι, ...εμεις ποτε δεν θα γινουμε Θεοι.
Ποτε δεν θα φτασουμε στο ανωτερο επιπεδο εξελιξης.
Παντα θα μας λειπει το λιγο, το μικρο..
Παντα θα μας καταδιωκει ενα χαμογελο, μια ματια.
Ολο το χρυσαφι του κοσμου δεν θα μας φτανει για να εξαγορασουμε αυτο που ειχαμε και χασαμε.
Την νοσταλγια της πραγματικης αγαπης ποτε δεν θα την ξεπερασουμε.
Επ’απειρον το ατσαλι θα λιωνει στην φωτια και η φωτια θα τρεφεται με ατσαλι.. Πηγή: http://zeroliner.blogspot.com/
