Παρατάξεις στο Πανεπιστήμιο
(Απόψεις)
Υπάρχουν ποικίλες απόψεις για την έννοια των παρατάξεων και τον σκοπό ύπαρξης και δράσης τους στις σχολές, τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ της χώρας. Αρκετοί φοιτητές συνδυάζουν τις παρατάξεις με τα κόμματα εξουσίας και θεωρούν πως λειτουργούν βάσει αυτών. Ωστόσο, είναι κοινά αποδεκτό στη θεωρία, πως οι παρατάξεις οφείλουν να δρουν ανεξάρτητα από τα κόμματα και να έχουν ως βασικό τους στόχο τη εξυπηρέτηση των αναγκών των φοιτητών καθώς και την συμμετοχή τους σε κρίσιμα θέματα που αφορούν στην σχολή τους. Παρ’ όλα αυτά, ουκ ολίγες φορές, παρατηρείται κατάχρηση της εξουσίας από τη μεριά τους, ενώ συχνά δράττονται της ευκαιρίας να επιβάλουν τις απόψεις τους με ενέργειες που προσβάλλουν τους φοιτητές εν ονόματι της δημοκρατίας και της δύναμης της πλειοψηφίας.
Παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η άποψη 50 ερωτηθέντων φοιτητών για θέματα σχετικά με τις παρατάξεις που δρουν στο χώρο όπου φοιτούν, η οποία είναι περισσότερο αρνητική και καθρεφτίζει την απογοήτευσή τους, καθώς νιώθουν μόνοι σε κρίσιμα ζητήματα αφού κανείς δεν φαίνεται πρόθυμος να τους εκπροσωπεί επάξια. Η γενική εικόνα που παρουσιάζεται από τις απαντήσεις που δόθηκαν στην ερώτηση «Έχετε θετική ή αρνητική εντύπωση για τις παρατάξεις;» είναι πράγματι άξια σκέψης και προβληματισμού, καθώς η πλειοψηφία των ερωτηθέντων απάντησε αρνητικά υποστηρίζοντας ότι οι παρατάξεις δεν έχουν πολιτική ιδεολογία. Αντιθέτως χωρίζουν σε στρατόπεδα τους φοιτητές, ενώ θα έπρεπε όλοι, από κοινού, να παλεύουν για τα δικαιώματά τους, χωρίς αυτή η πάλη να γίνεται σημαία μόνο μιας παράταξης. Παράλληλα, υπογραμμίζεται έντονα η άποψη ότι δεν υπάρχει ουσιαστικός λόγος ύπαρξης των παρατάξεων στις σχολές, διότι αντιπροσωπεύουν περισσότερο τους εαυτούς τους, η παρουσία τους περιορίζεται σε προβλήματα που αφορούν τους κόλπους τους και κινείται σε στενά ιδεολογικά πλαίσια, ενώ πολλές φορές μοναδικός ή βασικός τους στόχος είναι η προβολή κάποιων ατόμων για μεταγενέστερη ανάδειξή τους στα κόμματα που εκπροσωπούν. Σύμφωνα επίσης με την πλειονότητα των ερωτηθέντων φοιτητών, κάποιοι εξωγενείς παράγοντες των οποίων θυγατρικές εταιρίες είναι οι πανεπιστημιακές παρατάξεις, επηρεάζουν τις αποφάσεις τους περισσότερο από ότι το συμφέρον των φοιτητών και της κάθε σχολής. Επιπλέον, υπάρχουν φοιτητές που δηλώνουν πως το μόνο που κάνουν οι παρατάξεις είναι να στερούν ώρες μαθημάτων (για διοργάνωση συνελεύσεων) και να επιβάλουν καταλήψεις που τορπιλίζουν την εκπαιδευτική διαδικασία. Ο δε «θεσμός» της συνέλευσης είναι ίσως η πιο αντιδημοκρατική διαδικασία, εξαιτίας των άθλιων συνθηκών υπό τις οποίες λαμβάνει χώρα, της οχλαγωγίας, του συνωστισμού, της δυνατότητας συμμετοχής μόνο του 10% των φοιτητών, της φανερής ψηφοφορίας και της παραποίησης πολλές φορές των αποτελεσμάτων.
Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί και η άποψη των περισσοτέρων, σύμφωνα με την οποία καμία παράταξη δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για το καλό των φοιτητών και του Πανεπιστημίου. Είναι ελάχιστες οι φορές εκείνες που οι παρατάξεις απέδειξαν πως δεν τοποθετούν στην κορυφή των στόχων τους τα δικά τους συμφέροντα, αλλά τις ανάγκες των συμφοιτητών τους και την βελτίωση των συνθηκών εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου. Με υψηλότερο το 10, οι περισσότεροι φοιτητές βαθμολόγησαν αρνητικά την προσφορά των παρατάξεων στα πλαίσια της σχολής τους, με βαθμούς που κυμαίνονται μεταξύ του 2 και του 5, θεωρώντας πως οι υλικές ζημιές που προκαλούν στο Πανεπιστήμιο είναι πολλές, ενώ οι διαμάχες μεταξύ τους για ανούσια ή άσχετα με τη σχολή τους θέματα, δεν συντελεί στον καθορισμό ενός κοινού μετώπου ώστε να υπάρξει ένα ενιαίο και δυνατό φοιτητικό κίνημα. Από την άλλη, κάποιοι υποστηρίζουν ότι εξαιτίας της δεδομένης απουσίας αρτιμελούς οργάνωσης των ιδρυμάτων, ενίοτε ο συνδικαλισμός κάθε μορφής έχει και αυτός τα οφέλη του.
Είναι αξιόλογη η αδιαφορία που παρατηρείται στους φοιτητές σήμερα. Σαφώς για αυτή την κατάσταση δεν ευθύνονται αποκλειστικά οι παρατάξεις των σχολών, αλλά και τα ίδια τα κόμματα εξουσίας είτε επηρεάζουν τις παρατάξεις είτε όχι. Οι φοιτητές φαίνεται να ενδιαφέρονται περισσότερο για τα μαθήματά τους, παρά για την ενδεχόμενη ανάμειξή τους ή συμμετοχή τους σε αυτές. Θεωρώντας πως δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα στις σχολές παρά τις καταλήψεις, τις αφισοκολλήσεις, τη διανομή φυλλαδίων και την πλήρη καταστροφή του Πανεπιστημίου, η πλειονότητα των φοιτητών τάσσεται υπέρ της άποψης να είναι κάποιος πολιτικοποιημένος και όχι κομματικοποιημένος, ενώ είναι ελάχιστοι εκείνοι που συμμετέχουν ενεργά στις φοιτητικές εκλογές. Η αποχή από αυτές οφείλεται στην απογοήτευση που νιώθουν, καθώς και στην αδυναμία εκπροσώπησής τους από τις παρατάξεις, ενώ όσοι συμμετείχαν σε εκλογικές διαδικασίες στο παρελθόν, το έκαναν στο πρώτο έτος κυρίως που δεν γνώριζαν την πραγματική ουσία δράσης και λειτουργίας των παρατάξεων ή διότι έτυχε να έχουν γνωστό τους ή φίλο στο ψηφοδέλτιο κάποιας παράταξης. Ωστόσο όλοι δείχνουν πρόθυμοι να εκφράσουν μέσω της ψήφου τους την άποψή τους, ώστε να νιώθουν ενεργά μέλη της φοιτητικής κοινότητας, αλλά προβληματίζονται για την επιλογή που θα κάνουν και προτιμούν κυρίως παρατάξεις μικρότερες και όχι τις τρεις κύριες (ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΠΚΣ) που θεωρούν ότι σίγουρα κατευθύνονται από τα κόμματα που στηρίζουν.
Τέλος, ελάχιστοι από τους φοιτητές δείχνουν εμπιστοσύνη και στις σημειώσεις που μοιράζουν οι παρατάξεις, καθώς και στα πάρτι ή τις εκδρομές που διοργανώνουν. Στηρίζονται περισσότερο στις δικές τους δυνάμεις, παρακολουθούν τα μαθήματά τους, ενώ ο λόγος που δεν ακολουθούν στις διοργανώσεις των παρατάξεων είναι ότι δεν παρουσιάζουν κανένα απολύτως ενδιαφέρον. Επιπλέον, αρκετοί έχουν την εντύπωση ότι δεν αποκλείεται πίσω από ένα πάρτι ή μια εκδρομή να κρύβονται «παραταξιακοί στόχοι» και δεν θεωρούν ότι υπερβάλλουν με αυτό, καθώς όλο το ενδιαφέρον των παρατάξεων περιορίζεται στα πολιτικά ζητήματα που τις αφορούν.
Καθίσταται εμφανές, λοιπόν, το γεγονός ότι τα κόμματα και οι νεολαία αυτών που εκφράζεται μέσω των παρατάξεων, έχει προκαλέσει πλήρη αδιαφορία στους φοιτητές, οι οποίοι δεν έχουν τρόπο να εκφράσουν τις απόψεις τους, τα «πιστεύω» τους, ενώ -ακόμα χειρότερα- δεν βρίσκουν το στήριγμα εκείνο που θα τους εκπροσωπεί επάξια ως φοιτητική κοινότητα. Οι παρατάξεις δεν φαίνεται να νοιάζονται πραγματικά για τις ανάγκες της σχολής τους και των συμφοιτητών τους και αυτό τις κάνει να χάνουν τη δύναμη και την στήριξη που είχαν κάποτε. Εκείνο, όμως, που πραγματικά μας προβληματίζει και γίνεται αντιληπτό από τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τέθηκαν, είναι αν και ποιος τελικά μπορεί να φωνάξει για το δίκαιο των φοιτητών και να εκφράσει τον λόγο αυτών, αφού το Πανεπιστήμιο ανήκει σε εκείνους και όχι στα κόμματα εξουσίας και στα συμφέροντά τους!
