Το τελευταίο αντίο στην Αμαλία Καλυβινού
Τόσο γενναία όσο και ταλαιπωρημένη η Αμαλία Καλυβινού άφησε την τελευταία της πνοή την περασμένη Παρασκευή. Μια κοπέλα που συγκλόνισε την blogόσφαιρα και τη χώρα τους τελευταίους μήνες με την περιπέτειά της και με όσα αναγκάστηκε να βιώσει εξαιτίας της ανευθυνότητας κάποιων γιατρών και της γραφειοκρατίας. Από τα 8 της χρόνια επισκέφτηκε δεκάδες γιατρούς με την ελπίδα να βρει τη σωτήρια λύση για το πρόβλημα που την ταλαιπωρούσε. Ένας καλοήθης όγκος στο πόδι της, που δεν διαγνώστηκε ποτέ, εξελίχθηκε σε καρκίνο με αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό του ποδιού της. 22 χρόνια αγωνιζόταν για το αυτονόητο∙ αγωνιζόταν για τη θεραπεία εκείνη που θα έδινε πνοή στα όνειρά της ξανά. Και όμως, η αδιαφορία, η απουσία γνώσης, η υπεροψία, η σκληρότητα, η ανευθυνότητα των ανθρώπων που υποτίθεται πως πρέπει να σώζουν ζωές και να τρέφουν ελπίδα, αλλά και η ανεξέλεγκτη γραφειοκρατία αυτής της χώρας, στέρησαν από την Αμαλία το δικαίωμα να ζει και να ελπίζει. Τα τελευταία χρόνια έδινε τη δική της μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα. 47 όγκους είχαν εντοπίσει οι γιατροί στους πνεύμονές της. Η θλίψη και η οργή της την οδήγησαν πριν ενάμιση χρόνο στη δημιουργία ενός blog (http://fakellaki.blogspot.com) μέσα από το οποίο εξέφρασε κάθε παράπονό της για όσα στερήθηκε, έζησε, πόνεσε, ταλαιπωρήθηκε. «Εξαιτίας σου, γιατρέ μου, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω στερηθεί ταξίδια, δεν φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας, έχω αντιμετωπίσει παράλογη γραφειοκρατία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μία σφραγίδα», έγραφε στις 7 Απριλίου η 30χρονη φιλόλογος. Η Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007 είναι ημέρα αφιερωμένη στην Αμαλία. Όλοι οι bloggers θα ενωθούν για τη συνέχεια του αγώνα που τόσα χρόνια έδινε η Αμαλία με σύνθημα «να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...».
Τόσο γενναία όσο και ταλαιπωρημένη η Αμαλία Καλυβινού άφησε την τελευταία της πνοή την περασμένη Παρασκευή. Μια κοπέλα που συγκλόνισε την blogόσφαιρα και τη χώρα τους τελευταίους μήνες με την περιπέτειά της και με όσα αναγκάστηκε να βιώσει εξαιτίας της ανευθυνότητας κάποιων γιατρών και της γραφειοκρατίας. Από τα 8 της χρόνια επισκέφτηκε δεκάδες γιατρούς με την ελπίδα να βρει τη σωτήρια λύση για το πρόβλημα που την ταλαιπωρούσε. Ένας καλοήθης όγκος στο πόδι της, που δεν διαγνώστηκε ποτέ, εξελίχθηκε σε καρκίνο με αποτέλεσμα τον ακρωτηριασμό του ποδιού της. 22 χρόνια αγωνιζόταν για το αυτονόητο∙ αγωνιζόταν για τη θεραπεία εκείνη που θα έδινε πνοή στα όνειρά της ξανά. Και όμως, η αδιαφορία, η απουσία γνώσης, η υπεροψία, η σκληρότητα, η ανευθυνότητα των ανθρώπων που υποτίθεται πως πρέπει να σώζουν ζωές και να τρέφουν ελπίδα, αλλά και η ανεξέλεγκτη γραφειοκρατία αυτής της χώρας, στέρησαν από την Αμαλία το δικαίωμα να ζει και να ελπίζει. Τα τελευταία χρόνια έδινε τη δική της μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα. 47 όγκους είχαν εντοπίσει οι γιατροί στους πνεύμονές της. Η θλίψη και η οργή της την οδήγησαν πριν ενάμιση χρόνο στη δημιουργία ενός blog (http://fakellaki.blogspot.com) μέσα από το οποίο εξέφρασε κάθε παράπονό της για όσα στερήθηκε, έζησε, πόνεσε, ταλαιπωρήθηκε. «Εξαιτίας σου, γιατρέ μου, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω στερηθεί ταξίδια, δεν φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας, έχω αντιμετωπίσει παράλογη γραφειοκρατία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μία σφραγίδα», έγραφε στις 7 Απριλίου η 30χρονη φιλόλογος. Η Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007 είναι ημέρα αφιερωμένη στην Αμαλία. Όλοι οι bloggers θα ενωθούν για τη συνέχεια του αγώνα που τόσα χρόνια έδινε η Αμαλία με σύνθημα «να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας...».
